(สั่ง9จ่าย7) บ่วงเล่ห์ เสน่ห์รัก ดอกปีป ราคา 98

บทนำ

ดวงหน้าหวานของอาชิตา หญิงสาววัย18 เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา กำลังแอบมองผู้เป็นบิดาผ่านซอกตู้อยู่ด้วยความเสียใจ เมื่อเห็นว่าบิดากำลังโอบกอดเด็กผู้หญิงอีกคน ซึ่งอยู่ในวัย 15 ปี ข้างกายของพ่อและเด็กหญิงคนนั้นมีหญิงสาวหน้าหวานท่าทางใจดี วัยประมาณ30ต้นๆนั่งอยู่ด้วย

พ่อ... เธอได้แต่เรียกคำๆนี้ในใจอย่างแผ่วโผย แต่เธอรู้...ถึงเธอจะร้องเรียกให้ดังสักแค่ไหน พ่อก็คงจะไม่หันมาสนใจเธอหรอก

“พ่อคะ...” เธอปาดน้ำตาแล้วตัดสินใจเดินเข้าเรียกบิดา “นิว...มีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ...” เสียงของเธอฉุดรั้งคนทั้งสามให้หันมามองเธอ เด็กหญิงมองเธอตาแป๋วยิ้มให้อย่างชื่นชอบ

บิดาของเธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มตอบลูกสาวคนโตก่อนจะตอบรับ “ได้สิลูก” ว่าแล้วบิดาก็เดินนำเธอไปยังห้องทำงานซึ่งอยู่ชั้นสอง อาชิตาเดินตามเข้าไปก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามบิดาของเธอ

“มีอะไรสำคัญมากหรือเปล่าลูก?” พ่อของเธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเธอนั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไร

แม้จะดูเป็นคำถามธรรมดาๆ แต่สำหรับอาชิตาแล้ว มันเหมือนคำพูดแสดงออกว่าพ่อรำคาญและไม่ต้องการที่จะอยู่กับเธอ นั่นสินะ...เราจะไปมีความหมายเท่าหนูอินได้ยังไง... หญิงสาวคิดก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วเอ่ยปากพูด

“วันพ่อ...ศุกร์นี้ คุณพ่อว่างหรือเปล่าคะ” พ่อของเธอชะงักสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อเธอถามอย่างนั้น ทำให้เธอรีบพูดต่อ “คือ...นิวเรียนม.6ปีสุดท้ายแล้ว ปีนี้โรงเรียนจัดกิจกรรมให้เป็นพิเศษ คือ...นิวอยากให้พ่อไป...”

“พ่อขอโทษนะลูก” พ่อของเธอพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “พ่อคงไปกับนิวไม่ได้”

เธอฟังคำพูดของพ่อด้วยความรู้สึกดั่งเหมือนมีใครเอาค้อนหินมาทุบตรงกลางใจ “พ่อต้องไปกับหนูอินใช่มั้ยคะ?”

“พ่อขอโทษนะลูก แต่ว่า...ตั้งแต่เล็กพ่อก็ไปกับนิวบ่อยแล้ว...น้องเพิ่งมาอยู่กับเรา พ่อขอก็แล้วกันนะลูก”

เมื่อได้ฟังคนเป็นพ่อพูดเช่นนั้น อาชิตาก็ได้แต่ก้มหน้ากัดริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้นไว้จนตัวโยน กี่ปีแล้ว...ที่พ่อไม่ไปงานกับนิว กี่ปีแล้ว...ที่พ่อเอาแต่อ้างว่าหนูอินยังเด็กแล้วพ่อทิ้งไปไม่ได้ “แต่ว่า...ปีนี้ ปีสุดท้ายแล้วนะคะ พ่อไม่ไปกับนิวมาสองปีแล้วนะคะ” สองปี...ตั้งแต่สองแม่ลูกนั่นเข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ...

ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของบิดาเมื่อเธอขอร้อง เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าความน้อยใจประเดประดังเข้ามาสู่จิตใจมากมาย ...เธอไม่เคยรู้สึกน้อยใจบิดาขนาดไหนเท่านี้มาก่อนเลย “ค่ะ จริงๆแล้ว นิวมีเรื่องอื่นจะเรียนให้คุณพ่อทราบด้วย” หญิงสาวหายใจลึกๆ กลอกตาไปมาเพื่อไล่น้ำตาให้ไหลย้อนกลับเข้าตัวไป “นิวสอบชิงทุนไปต่างประเทศได้...ต่อจากนี้ กี่ปีๆพ่อก็จะไปงานกับน้องได้โดยไม่ต้องมากังวลว่านิวจะรู้สึกยังไงแล้ว”

“ยัยนิว!! มีเหตุผลซะบ้างสิ พ่อไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” ผู้เป็นพ่อส่งเสียงดังขัดความคิดของเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอน้อยใจ ทำไมต้องตวาดนิวด้วย?

“พ่อไม่ต้องพูดอะไรแล้วทั้งนั้นแหละค่ะ!” เธอแผดเสียงดังใส่บิดาเมื่อเห็นว่าเขากำลังอ้าปากจะพูดต่อ“นิวทนมามากพอแล้ว ตั้งแต่แม่ตาย พอพ่อเอาสองแม่ลูกนั่นเข้ามาอยู่ในบ้าน พ่อก็ไม่เคยสนใจว่านิวจะคิดจะทำจะรู้สึกยังไงอยู่แล้วนี่คะ!”

แต่ไหนแต่ไร อาชิตาเป็นเด็กที่เรียบร้อย มารยาทดีมีรางวัลการันตีจากโรงเรียนเป็นประกาศณียบัตรตั้งหลายใบ แต่ในวันนี้ หากใครได้เห็นเธอในตอนนี้ คงจะต้องก้มลงกลับไปอ่านใหม่ทีเดียวว่าใช่ชื่อของเธอแน่ๆหรือเปล่า ... แต่เธอไม่สนใจหรอก เธอจะต้องเป็นคนดีไปทำไมในเมื่อตอนนี้เธอก็ไม่มีใครรักอยู่แล้วนี่ ใครจะสน!!!